Theaterwijzer toneel, Over zolen die maar niet slijten willen.

Het logo van de speelgroep

Tijdens de PTA-week hebben we een voorstelling gezien genaamd, over zolen die maar niet slijten willen. Gespeeld door La Pralinette de Papa Nugue. Hier volgt meer informatie over de voorstelling.

Vorm:

De voorstelling was een vlakke vloertheater, het publiek zat dus op dezelfde hoogte als het toneel. Doordat de toneelspelers dichtbij het publiek kunnen komen, is het publiek meer betrokken bij het spel.

Er werden verschillende attributen gebruikt tijdens het toneelstuk. Als decor waren er eigenlijk alleen 2 rijdende witte blokken, er was statisch licht, de kostuums waren elke keer weer anders, want de personages trokken af en toe wat anders aan. Wel was opvallend dat deze kleding altijd wit was. Qua attributen was er een rolstoel waar de man in zat, een computer en rolschaatsen. Er werd niet veel aan dans gedaan, maar in 1 stukje gingen ze dansen met rolschaatsen aan. Ook werd er gebruik gemaakt van videofilmpjes, deze beelden uit hoe het dagelijks leven gaat in een rolstoel. De filmpjes waren vooral ondersteunend. Ook werd er op de computer getypt, door de man in de rolstoel. Met behulp van een laser kon hij op een speciaal toetsenbord typen.

Geluidseffecten werden veel gebruikt, deze geluiden waren vooral tijdens het omkleden en bij veranderingen in het decor. Hier werd de muziek dus gebruikt voor afleiding, zodat het niet opeens stil wordt. Ook werd er gezongen en bij de autocrash werden er ook geluidseffecten gebruikt. Hier werd de muziek dus ondersteunend gebruikt.

Inhoud:

In deze voorstelling krijg je het leven van een gehandicapte man te zien. Je komt erachter hoe afhankelijk hij is van andere mensen in zijn leven. De man heeft een dwarslaesie en kan alleen nog zijn hoofd bewegen en een hand. Dit is gekomen door een auto ongeluk. Erik had zijn gordel niet om en is toen over de kop geslagen. Zelf reed hij niet, maar zijn allerbeste vriend. De voorstelling is gebaseerd op het leven van deze man (Elmer) en hij speelt zelf ook mee, als Erik, de hoofdpersoon. Samen met 4 andere spelers, laten ze zien in welke situaties hij komt en hoe moeilijk het soms is.

Op de achtergrond zie je vaak Erik typen, met een speciale toetsenbord. Hij heeft een bril met een laserlampje en door de laserlamp op de knoppen van het toetsenbord te houden kan hij typen. Op deze manier beschrijft hij allemaal dagelijkse dingen, zoals de hoeveelheid medicijnen die hij moet innemen op een dag. Ook zie je af en toe op het scherm een filmpje, met daarop de dagelijkse dingen afgebeeld. Zo kun je je goed inleven in hem, hoe moeilijk het soms is.

In de voorstelling worden dus allemaal situaties uitgebeeld die Erik in zijn leven tegen is gekomen. Zo gaat hij bijvoorbeeld naar de bank, want hij wilde iets regelen. Door de mensen daar wordt hij heel anders behandeld dan iemand die niet gehandicapt is. De werknemers doen net alsof hij gek is. Hierdoor rijdt hij boos weg, dit is volgens mij heel frustrerend.

In een andere scene verteld ieder personage waar ze bang voor zijn of waar ze zich voor schamen. Dit loopt uiteindelijk uit op een ruzie. Wel zie je hierdoor goed dat iedereen zijn onzekerheden heeft en niet alleen Erik.

Doordat Erik dit is overkomen door een auto ongeluk, toen zijn vriend achter het stuur zat. Ook werd er in een scene uitgebeeld, hoe het voor zijn vriend was. Zijn vriend had niets aan het ongeluk over gehouden. Daardoor had die vriend een groot schuld gevoel, hij heeft ook nooit contact met Erik opgenomen. In deze scene laat Erik ook goed zien hoe hij het vind dat zijn vriend nooit meer naar hem toe is gekomen.

De voorstelling zet je wel aan het denken, want je ziet goed hoe normaal Erik eigenlijk is. Hij is ook helemaal niet zo treurig, wat je wel zou denken bij iemand die een dwarslaesie heeft.

            De conflicten die in de voorstelling worden laten zien, gaan vooral over vooroordelen en het behandelen van gehandicapte mensen. Vaak worden gehandicapte mensen heel anders behandeld, doordat veel mensen denken dat ze niets meer kunnen. Dit is meestal niet zo, de vooroordelen zorgen ervoor dat deze mensen niet serieus genomen worden. Dit is erg frustrerend voor hen. In de voorstelling zie je dat er door de vooroordelen ook problemen zijn in de verzorging. Er heerst ook discriminatie en tijdens de voorstelling schelden de personages elkaar ook uit.



De 5 spelers in de voorstelling

             In de voorstelling spelen 5 personages, de rollen die ze spelen zijn elke keer anders. De hoofdrol wordt gespeeld door Erik, Erik zit in een rolstoel en komt voor zijn mening op. Hij laat goed zien dat hij als een ‘normaal’ mens behandeld wil worden. Dit laat hij vaak op een humoristische manier merken. Elke personage speelt zeker wel 1 keer als Erik, zo laten ze zien dat ze allemaal hetzelfde zijn. Dat Erik eigenlijk niet verschilt van de andere personen. Dan heb je nog Bas, dit is de vriend van Erik die met hem in de auto zat tijdens het ongeluk. Hij schaamt zich er heel erg voor dat Erik een dwarslaesie heeft en hijzelf nog helemaal gezond is. Daarom is Bas al 2 jaar lang niet bij Erik langs geweest. Hij heeft het er nog steeds heel moeilijk mee. Ook Erik vind dit heel moeilijk. De andere personen spelen bijvoorbeeld de verzorgers van Erik, medewerkers van de bank enz. Deze personages spelen dus eigenlijk de rollen die bij de scène past. Wel is heel opvallend dat 1 persoon altijd heel erg verlegen is, dit merk je goed aan haar gedrag.

            De onderlinge relaties tussen de personages is moeilijk te zeggen, omdat de rollen heel vaak anders zijn. Wel kun je zeggen dat er een spanning zit in de relatie tussen Erik en Bas. Vroeger was deze relatie erg sterk, maar door het ongeluk is deze niet meer gegroeid. De relatie tussen Erik en de verzorgers is niet heel goed, dit kun je merken doordat er problemen zijn in de verzorging van Erik. Hij voelt zich niet fijn met de verzorgers om zich heen.

            De mensen in de voorstelling willen een standpunt overbrengen aan het publiek. Dit standpunt is dat Erik serieus genomen wil worden. Ook al is hij gehandicapt, hij blijft gewoon een mens. Hij kan niet meer lopen, maar in zijn hoofd is hij hetzelfde als voor het ongeluk. De personages willen vertellen dat je iedereen gewoon hetzelfde moet behandelen. Ook al zijn er vooroordelen en is het soms moeilijk om iemand met een handicap op de juiste manier te behandelen.

            Ik denk dat het wel logisch is dat ik het meest heb meegeleefd met Erik, je krijgt zijn hele leven te zien. Hoe moeilijk zijn leven af en toe is en natuurlijk ook hoe Erik zelf naar zijn leven kijkt. De hele voorstelling is gebaseerd op zijn leven, op alles wat hij heeft meegemaakt. Doordat je zijn leven helemaal te weten komt leef je makkelijker met diegene mee. Vooral de situaties uit het dagelijks leven zijn genomen om uit te beelden. Hierdoor ben je je er goed van bewust dat je erg blij moet zijn met het leven dat je nu hebt.

Functie:

            Het doel van de voorstelling is een mening of boodschap overbrengen, namelijk dat iedereen serieus genomen moet worden ook al is er iemand gehandicapt. Ook moet je je niet te veel vasthouden aan vooroordelen, vaak zijn deze niet waar. Vooroordelen worden gevormd door een paar waarnemingen, maar dit geld vaak niet voor alle personen.

Een foto van een scene in de voorstelling

             Er zijn een aantal theatrale middelen gebruikt, qua decor is er de rolstoel, qua kleding de korte rokjes van de verpleegsters, qua belichting is er niet zoveel te zeggen, want de belichting was erg slecht. In de muziek worden de gevoelens van de personages goed uitgebeeld. De filmbeelden worden bedient door Erik met een speciaal programma, zodat hij kan typen op de computer.

            De regisseur heeft filmbeelden, geluidseffecten en de rolstoel gebruikt om het publiek te blijven boeien. Ook werd er veel gebruik gemaakt van afwisseling. Ik denk dat de afwisseling in de voorstelling het meest effectief was, want hierdoor moet je steeds op blijven letten. Anders snap je niets meer van de voorstelling. Je moet je hoofd er telkens bij houden, de personages veranderen elke keer.

Mijn mening:

Poster van de voorstelling



             Ik vond de voorstelling erg interessant, je kunt je goed meeleven en ik kwam erachter dat ik erg blij ben met hoe ik nu leef. Dat ik nog helemaal gezond ben en geen verzorgers nodig heb om mijn dagelijkse dingen te kunnen doen. In de voorstelling wordt er erg op gewezen dat je een gehandicapte op dezelfde manier moet behandelen. Dit vind ik ook wel logisch, maar mij lijkt dat wel erg moeilijk als je nog nooit echt in aanraking bent geweest met gehandicapte mensen. Ik vind dat de boodschap van de voorstelling goed naar voren is gekomen.

            Na de voorstelling kregen we nog een workshop die verder in ging op de boodschap van de voorstelling. Een van de toneelspelers kwam bij ons in de klas, we gingen met de hele groep opdrachten doen. Door deze opdrachten leerde je om te gaan met mensen met een handicap. Je kunt hierdoor ook meer begrijpen hoe het voor die mensen is. Een voorbeeld van zo'n opdracht: Stel je voor aan iemand die blind/doof is. Het is in het begin moeilijk om jezelf goed duidelijk te maken. Ook moest 1 persoon doen alsof diegene een dwarslaesie had. Een andere persoon moest dan bijvoorbeeld de tanden poetsen, haar goed doen, eten/drinken geven enz. Dit is goed voor de persoon die speelt dat hij een dwarslaesie heeft. Je kunt je dan goed verplaatsen in een ander persoon die echt gehandicapt is, want je merkt dat je erg hulpeloos bent als je bijna niets kunt bewegen. Ook is het goed voor degene die moet helpen, je leert goed om te gaan met mensen die iets niet of nauwelijks kunnen. De workshop vond ik erg leerzaam.